کد مطلب:5380 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:143
مبحث دین
خداوند متعال، به لطف و دوستی و مهر فراگیر و پیوسته اش، برای تقرّب انسان به بارگاه قدسی حضرتش، راهی را گشود كه آن را «دین» نامیده اند.
در حقیقت «دین» راهی است برای ارتباط با خداوند متعال و چگونگی حیات و زندگی بهتر و برتر، و به عبارت دیگر عمل كردن به دین، رو آوردن به سوی خداوند كریم است.
نخست، به بیان مباحثی می پردازیم كه از محضر فقیه عالی رتبه آیةا... العظمی احمدی فقیه، ضمن درس های خارج فقه و اصول معظّم له، درباره «حقیقت دین و شریعت» استفاده شده است.
«وَمَنْ أَحْسَنُ دِینًا مِّمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لله وَهُوَ مُحْسِنٌ واتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَاتَّخَذَ اللّهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلاً» [1] ؛ چه كسی دین و آئین بهتری دارد (كدام دین بهتر از آن است) از كسی كه خود را (با تمام وجود) تسلیم كرده و رو به سوی خدا نموده (خود را به خداوند سپرده و سر زیر فرمان حق آورده) و نیكوكردار باشد، و (از جهت شریعت) پیروی آئین ابراهیم حنیف (حق گرا و راست آهنگ) باشد؛ ابراهیمی كه خدا او را به مقام دوستی گرفته است؟
مرام توحیدی حضرت ابراهیم علیه السلام (كه در امتداد مرام انبیاء گذشته بوده) سبب شد كه خداوند، وی را به عنوان «خلیل» و دوست، «اتخاذ» كرد و برگزید.
در همین مسیر، انسان با اعتقاد به آن چه كه خداوند متعال و محبوب وَدود و شَفیق رفیق به عنوان دین مقرر فرموده و عمل به احكام آن، در تمام ابعاد انسانی، نیازهای عادی، عالی و متعالی خود را تأمین می كند [2] ، زیرا ایزدمنّان، با قدرت كامل و حكمت فراگیر خود، انسان را با فطرتی وسیع و زمینه ای نورانی آفرید.
«فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ» [3] ؛ پس تو (ای رسول اكرم) روی خود را با حالت محبّت و گرایشی همه جانبه و علاقه تمام به سوی دین (و آئین كامل اسلام) آور، كه براساس فطرت و سرشتی است كه خداوند متعال مردم را بر آن سرشته است...
راه دین اسلام در امتداد همان راه توحیدی ابراهیمی است كه پیروی از ملّت و آئین حضرت ابراهیم علیه السلام، جدّ حضرت رسول اكرم صلی الله علیه وآله وسلم، می باشد كه آیه گذشته به آن اشاره دارد.
براین اساس باید توجه كنیم پیش از آن كه مدار زندگی از دستمان خارج شود كه دیگر راه بازگشت سخت و یا ناممكن می شود، گرایش دینی را محكم كنیم و رو به سوی دین آوریم.
«فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ الْقَیِّمِ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ یَوْمٌ لاَّ مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ یَوْمَئِذٍ یَصَّدَّعُونَ» [4] ؛ پس روی دلت را به سوی دین استوار آور، پیش از روزی (هنگامی) كه امكان بازگرداندن از سوی خدا نباشد. در آن موقع (عالَم) مردمان (گروه گروه) تقسیم می شوند.
در حقیقت «دین» راهی است برای ارتباط با خداوند متعال و چگونگی حیات و زندگی بهتر و برتر، و به عبارت دیگر عمل كردن به دین، رو آوردن به سوی خداوند كریم است.
نخست، به بیان مباحثی می پردازیم كه از محضر فقیه عالی رتبه آیةا... العظمی احمدی فقیه، ضمن درس های خارج فقه و اصول معظّم له، درباره «حقیقت دین و شریعت» استفاده شده است.
«وَمَنْ أَحْسَنُ دِینًا مِّمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لله وَهُوَ مُحْسِنٌ واتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَاتَّخَذَ اللّهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلاً» [1] ؛ چه كسی دین و آئین بهتری دارد (كدام دین بهتر از آن است) از كسی كه خود را (با تمام وجود) تسلیم كرده و رو به سوی خدا نموده (خود را به خداوند سپرده و سر زیر فرمان حق آورده) و نیكوكردار باشد، و (از جهت شریعت) پیروی آئین ابراهیم حنیف (حق گرا و راست آهنگ) باشد؛ ابراهیمی كه خدا او را به مقام دوستی گرفته است؟
مرام توحیدی حضرت ابراهیم علیه السلام (كه در امتداد مرام انبیاء گذشته بوده) سبب شد كه خداوند، وی را به عنوان «خلیل» و دوست، «اتخاذ» كرد و برگزید.
در همین مسیر، انسان با اعتقاد به آن چه كه خداوند متعال و محبوب وَدود و شَفیق رفیق به عنوان دین مقرر فرموده و عمل به احكام آن، در تمام ابعاد انسانی، نیازهای عادی، عالی و متعالی خود را تأمین می كند [2] ، زیرا ایزدمنّان، با قدرت كامل و حكمت فراگیر خود، انسان را با فطرتی وسیع و زمینه ای نورانی آفرید.
«فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ» [3] ؛ پس تو (ای رسول اكرم) روی خود را با حالت محبّت و گرایشی همه جانبه و علاقه تمام به سوی دین (و آئین كامل اسلام) آور، كه براساس فطرت و سرشتی است كه خداوند متعال مردم را بر آن سرشته است...
راه دین اسلام در امتداد همان راه توحیدی ابراهیمی است كه پیروی از ملّت و آئین حضرت ابراهیم علیه السلام، جدّ حضرت رسول اكرم صلی الله علیه وآله وسلم، می باشد كه آیه گذشته به آن اشاره دارد.
براین اساس باید توجه كنیم پیش از آن كه مدار زندگی از دستمان خارج شود كه دیگر راه بازگشت سخت و یا ناممكن می شود، گرایش دینی را محكم كنیم و رو به سوی دین آوریم.
«فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ الْقَیِّمِ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ یَوْمٌ لاَّ مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ یَوْمَئِذٍ یَصَّدَّعُونَ» [4] ؛ پس روی دلت را به سوی دین استوار آور، پیش از روزی (هنگامی) كه امكان بازگرداندن از سوی خدا نباشد. در آن موقع (عالَم) مردمان (گروه گروه) تقسیم می شوند.
[1] سوره نساء »4«، آيه 125.
[2] دين گريزي كه در بين بعضي ديده مي شود، مربوط به برداشت هاي غلط از دين است. در واقع از برداشت هاي نادرست از دين است كه گروهي گريزانند، وگرنه دين نيازهاي اوّلي و نيازهاي ثانوي انسان را در شعاع برطرف ساختن نيازهاي عادي، عالي و متعالي، شامل مي باشد.
[3] سوره روم »30« آيه30.
[4] سوره روم »30«، آيه 43.